Ze strony tarczycy zagrażają nam dwa, biegunowo różne zespoły objawów: tarczyca może wytwarzać zbyt dużo lub zbyt mało hormonów. Oczywiście sprawa nie jest tak prosta jak mogłoby się wydawać, bo dysfunkcje tarczycy mają bardzo różne źródła.
Nadczynność tarczycy objawia się nadmiarem hormonów, które są wydzielane do wnętrza organizmu i krążą we krwi co skutkuje pojawieniem się pewnych patologicznych objawów nadczynności.
Tarczyca może wytwarzać zbyt dużo hormonów pod wpływem bardzo różnych czynników.
Do najczęstszych przyczyn zalicza się chorobę Graves-Basedowa, którą możnaby zaliczyć do swoistych chorób autoimmunologicznych, bo tarczyca osoby chorej zostaje pobudzona przez własny organizm (przeciwciała / autoprzeciwciała). Kolejną z przyczyn bywają gruczolaki, które zupełnie niezależnie od tarczycy i od przysadki mózgowej wytwarzają własne hormony tarczycy pozostające poza kontrolą mechanizmów zarządzających organizmem.
Zdarza się też., że nadczynność tarczycy pojawia się w wyniku zastosowania nieodpowiedniej kuracji tj. np. przedawkowania hormonów tarczycy podawanych terapeutycznie przy leczeniu chorób takich jak wole proste lub wole miąższowe.
Co ciekawe nasza tarczyca może zareagować nadczynnością w początkowej fazie zapalenia wirusowego lub tzw. autoimmunologicznego zapalenia tarczycy.
Oprócz swoistego przerostu gruczołu tarczycowego, czyli wola i objawów charakterystycznych dla choroby Graves-Basedowa (o których jeszcze opowiem) tarczyca, która produkuje zbyt dużo hormonów wpływa znacznie na jakość naszego życia. Osoba chora zaczyna tracić na wadze, bo przemiana materii ulega ogromnemu przyspieszeniu, poza tym ciało poci się, chory jest nadpobudliwy, ma problemy ze snem (bezsenność) i jest zanadto pobudzony. W takim pobudzeniu i nerwowości będącej skutkiem nadczynności tarczycy w stanach stresu może dojść nawet do zjawiska oddawania tzw. wolnych stolców.
Wśród objawów ze strony układu nerwowego należy wymienić jeszcze choroby psychiczne, które ujawniają się w nadczynności tarczycy, oraz nerwice.
Jak pamiętamy tarczyca odpowiada za pracę serca, toteż jeśli gruczoł wytwarza zbyt dużo hormonów serce zaczyna nieprawidłowo pracować: znacznie przyspiesza. Dochodzi też do zaburzeń rytmu jego pracy, a pacjentowi grozi nawet ciężka niewydolność wieńcowa.
Ważne jest to, że intensywność objawów nie jest w prostej linii uzależniona od ilości hormonów wytwarzanych przez tarczycę. Objawy nasilają się z czasem. Tj. tym są silniejsze im dłużej trwa choroba i im dłużej osoba z nadczynnością tarczycy narażona jest na oddziaływanie podwyższonego poziomu hormonów.
W tzw. chorobie Gravesa – Basedowa pojawiają się objawy towarzyszące takie jak wytrzeszcz gałek ocznych, obrzęk przedgoleniowy (tj. obrzęk utrzymujący się w okolicy podudzi) oraz wole czyli powiększoną tarczycę od strony zewnętrznej widzialną jako charakterystyczne zgrubienie na szyi.
W obrębie tarczycy mogą też pojawić się charakterystyczne pojedyncze lub mnogie guzki, mowa wtedy o nadczynnym wolu guzowatym.
W diagnostyce podstawowym badaniem jest oznaczenie poziomu hormonów tarczycy we krwi nie mniej jednak w zmianach skutkujących przerostem gruczołu lub pojawieniem się guzków konieczne jest też zdiagnozowanie samego gruczołu. Specjalistyczne badania obejmują w tym przypadku między innymi: ultrasonografię, scyntygrafię lub cienkoigłową biopsję tarczycy.
Leczenie tarczycy tj. nadczynności jest ściśle uzależnione od rozpoznanej przez lekarzy choroby. Inne postępowanie stosuje się w przypadku gdy tarczyca dotknięta została chorobą Gravesa-Basedowa, inne w guzowatej nadczynności tarczycy.
W leczeniu Gravesa-Basedowa stosuje się tzw. tyreostatyki, które hamuja produkcję i wydzielanie hormonów. Kuracja trwa od roku do 18 miesięcy, przy czym poprawa następuj w ciągu mniej więcej kwartału (2-3 miesiące). Dłuższe podawanie leków jest mało skuteczne z uwagi na to, że jeśli tarczyca ma zostać wyleczona to do remisji choroby Gravesa-Basedowa dochodzi właśnie w wymienionym wcześniej okresie. Całkowita remisja następuje w pięćdziesięciu procentach przypadków.
W razie nawrotów stosuje się terapię izotopową, a nawroty niestety pojawiają się w połowie przypadków tego rodzaju nadczynności.
Leczenie wola guzowatego przeprowadza się przy pomocy izotopów bądź leczenia operacyjnego. W początkowej fazie kuracji stosuje się też tyreostatyki czyli środki hamujące proces syntetyzowania hormonów tarczycy.
Nadczynność tarczycy objawia się nadmiarem hormonów, które są wydzielane do wnętrza organizmu i krążą we krwi co skutkuje pojawieniem się pewnych patologicznych objawów nadczynności.
Tarczyca może wytwarzać zbyt dużo hormonów pod wpływem bardzo różnych czynników.
Do najczęstszych przyczyn zalicza się chorobę Graves-Basedowa, którą możnaby zaliczyć do swoistych chorób autoimmunologicznych, bo tarczyca osoby chorej zostaje pobudzona przez własny organizm (przeciwciała / autoprzeciwciała). Kolejną z przyczyn bywają gruczolaki, które zupełnie niezależnie od tarczycy i od przysadki mózgowej wytwarzają własne hormony tarczycy pozostające poza kontrolą mechanizmów zarządzających organizmem.
Zdarza się też., że nadczynność tarczycy pojawia się w wyniku zastosowania nieodpowiedniej kuracji tj. np. przedawkowania hormonów tarczycy podawanych terapeutycznie przy leczeniu chorób takich jak wole proste lub wole miąższowe.
Co ciekawe nasza tarczyca może zareagować nadczynnością w początkowej fazie zapalenia wirusowego lub tzw. autoimmunologicznego zapalenia tarczycy.
Jak objawia się nadczynność tarczycy?
Oprócz swoistego przerostu gruczołu tarczycowego, czyli wola i objawów charakterystycznych dla choroby Graves-Basedowa (o których jeszcze opowiem) tarczyca, która produkuje zbyt dużo hormonów wpływa znacznie na jakość naszego życia. Osoba chora zaczyna tracić na wadze, bo przemiana materii ulega ogromnemu przyspieszeniu, poza tym ciało poci się, chory jest nadpobudliwy, ma problemy ze snem (bezsenność) i jest zanadto pobudzony. W takim pobudzeniu i nerwowości będącej skutkiem nadczynności tarczycy w stanach stresu może dojść nawet do zjawiska oddawania tzw. wolnych stolców.
Wśród objawów ze strony układu nerwowego należy wymienić jeszcze choroby psychiczne, które ujawniają się w nadczynności tarczycy, oraz nerwice.
Jak pamiętamy tarczyca odpowiada za pracę serca, toteż jeśli gruczoł wytwarza zbyt dużo hormonów serce zaczyna nieprawidłowo pracować: znacznie przyspiesza. Dochodzi też do zaburzeń rytmu jego pracy, a pacjentowi grozi nawet ciężka niewydolność wieńcowa.
Co jeszcze warto wiedzieć o objawach nadczynności tarczycy?
Ważne jest to, że intensywność objawów nie jest w prostej linii uzależniona od ilości hormonów wytwarzanych przez tarczycę. Objawy nasilają się z czasem. Tj. tym są silniejsze im dłużej trwa choroba i im dłużej osoba z nadczynnością tarczycy narażona jest na oddziaływanie podwyższonego poziomu hormonów.
W tzw. chorobie Gravesa – Basedowa pojawiają się objawy towarzyszące takie jak wytrzeszcz gałek ocznych, obrzęk przedgoleniowy (tj. obrzęk utrzymujący się w okolicy podudzi) oraz wole czyli powiększoną tarczycę od strony zewnętrznej widzialną jako charakterystyczne zgrubienie na szyi.
W obrębie tarczycy mogą też pojawić się charakterystyczne pojedyncze lub mnogie guzki, mowa wtedy o nadczynnym wolu guzowatym.
Diagnostyka nadczynności tarczycy
W diagnostyce podstawowym badaniem jest oznaczenie poziomu hormonów tarczycy we krwi nie mniej jednak w zmianach skutkujących przerostem gruczołu lub pojawieniem się guzków konieczne jest też zdiagnozowanie samego gruczołu. Specjalistyczne badania obejmują w tym przypadku między innymi: ultrasonografię, scyntygrafię lub cienkoigłową biopsję tarczycy.
Leczenie nadczynności tarczycy
Leczenie tarczycy tj. nadczynności jest ściśle uzależnione od rozpoznanej przez lekarzy choroby. Inne postępowanie stosuje się w przypadku gdy tarczyca dotknięta została chorobą Gravesa-Basedowa, inne w guzowatej nadczynności tarczycy.
W leczeniu Gravesa-Basedowa stosuje się tzw. tyreostatyki, które hamuja produkcję i wydzielanie hormonów. Kuracja trwa od roku do 18 miesięcy, przy czym poprawa następuj w ciągu mniej więcej kwartału (2-3 miesiące). Dłuższe podawanie leków jest mało skuteczne z uwagi na to, że jeśli tarczyca ma zostać wyleczona to do remisji choroby Gravesa-Basedowa dochodzi właśnie w wymienionym wcześniej okresie. Całkowita remisja następuje w pięćdziesięciu procentach przypadków.
W razie nawrotów stosuje się terapię izotopową, a nawroty niestety pojawiają się w połowie przypadków tego rodzaju nadczynności.
Leczenie wola guzowatego przeprowadza się przy pomocy izotopów bądź leczenia operacyjnego. W początkowej fazie kuracji stosuje się też tyreostatyki czyli środki hamujące proces syntetyzowania hormonów tarczycy.
Komentarze
Prześlij komentarz